Şeker kamışı, boyu 2 – 6 metre aralığında yer alan ve fiber özellik taşıyan bir bitki türüdür. Dünyada yaklaşık 23,8 milyon hektar alanda üretimi yapılmaktadır ve üretimin en yoğun olduğu ülke Brezilya’dır. Hindistan, Çin, Tayland, Pakistan ve Meksika da üretimin yoğun olduğu ülkeler arasında yer almaktadır. Ülkemizde ise 2018 yılı TÜİK verilerine göre 33 dekar ekim alanı şeker kamışına ayrılmış ve toplamda 167 ton ürün hasat edilmiştir.
Şeker kamışı, şeker üretiminin ana kaynaklarından biridir. Bunun dışında kamış, prosesten geçtikten ve barındırdığı öz suyu ayrıldıktan sonra geri kalan posası yakılarak değirmenlerin ısı ve elektrik ihtiyacının karşılanmasında rol oynadığı gibi, barındırdığı yüksek selüloz miktarı dolayısıyla kâğıt ve karton üretimi için de önemli bir ham maddedir.
Bitkinin yetiştiriciliği sıcak ve nemli iklime sahip bölgelerde yapılabilmektedir. Üretim için gereken yıllık minimum yağış miktarı 600 mm’dir. Tropik bölgelerde yılın her döneminde yetiştirilirken subtropik alanlarda yazlık olarak üretilmektedir. Şeker üretimi için yüksek sıcaklıklar önem arz etmektedir. Yetiştiricilik yapılacak alan için gerekli ortalama sıcaklık 21˚C’dir. Bitki olgunlaşma döneminde ise kuru ve güneşli bir havaya ihtiyaç duymakta ve ortalama sıcaklık 26-32˚C seviyelerinde olmalıdır.
Bitki, kumlu topraklardan, ağır-killi topraklara kadar birçok toprak tipinde yetişebilen bir bitkidir. Lakin ticari anlamda yapılan üretimlerde yüksek verim elde edilmek isteniyorsa içerisinde yeterli oranda organik materyal barındıran kumlu-tınlı, alüvyonlu topraklar tercih edilmelidir. Drenajı yeterli olmayan topraklarda ve bataklık bölgelerde üretim yapmak bitki için uygun değildir. Sağlıklı bir kök gelişimi için 60 cm seviyelerindeki drenaj yeterli olacaktır. Yoğun tuz içeren topraklar bitki kalitesi açısından uygun olmamakla birlikte bu tip topraklar kamıştaki şeker oranını düşürmektedir.
Çelik ve rizomlar ile çoğaltılan bir bitki türüdür. Üreticilik yapılacak arazilere dikilecek çelik sayısı dekara 1500-2400 aralığında olmalıdır. Dikilen çeliklerden sonra kardeşlenme ile birlikte dekarda 9000-15000 bitki yer almalıdır.
Bitkinin yetiştiriciliğinde bakım amaçlı yapılacak en önemli faaliyet yabancı ot kontrollerinin yapılması ve yabancı ot yoğunluğuna bağlı olarak belirli periyotlarda çapalama yapılmasıdır.
Bitkinin yetiştiriciliği ve üreticiliği yapılan bölgelerde dekara ortalama 15 ila 40 kg arası azot, 3 ila 8 kg arası fosfor ve 3 ila 14 kg arasında potasyum gübreleri atılmaktadır. Ancak bu sabit bir oran değildir. Uygun gübreleme oranları ve uygun gübreleme çeşidi için yetiştiricilik yapılacak alanlarda toprak analizleri yapılması önerilmektedir. Şeker kamışı yetiştirilen bir araziden gübre tüketimine örnek verilecek olursa hektardan 100 ton ürün elde edildiğinde topraktan 210 kg azot, 55 kg fosfor, 280 kg potasyum ve yaklaşık 30 kg kükürt kaldırılmaktadır.
Yıllık istenen yağış miktarının yeterli olmadığı bölgelerde bitkilerin sağlıklı yetişebilmeleri için damlama sulama ve salma sulama sistemleri kullanılmaktadır.
Üretim yapılacak arazide ilk dikimin ardından yapılan hasatta dekardan 9-10 ton ürün alınmaktadır. Yeni gelen sürgünlerden meydana gelen ürünün hasadında ise dekardan ortalama 4-6 ton seviyelerinde ürün alınabilmektedir. Bir metrekarelik alandan hasat edilen üründen yaklaşık 20 kg şeker elde edilebilmektedir.
Kalın kamış içerisinde önemli miktarda sükroz yani şekerli özsuyu bulundurmaktadır. Bahsi geçen öz suyu, çeşitli prosesler aracılığıyla suyundan arındırılıp, hasat edilen ürünlerden günümüzde birçok alanda kullanmakta olduğumuz şeker elde edilmektedir.
Yetiştiricilikte görülen başlıca hastalıklar Pas hastalığı, Sap Çürüklüğü, Şeker Kamışı Mozaik Virüsü ve Şeker Kamışı Rastığı iken görülen başlıca zararlılar ise Mısır Sap Keser Kurdu, Şeker Kamışı Kurdu ve Yaprak Biti’dir.