Limon (Citrus), genel olarak ılıman iklimin hakim olduğu birçok bölgede, farklı çeşitleri yetiştirilen, yaprak dökmeyen, esansiyel yağ içeren küçük bir ağacın meyvesidir.

Kökeni Kuzey Hindistan ya da Çin’ in güneyine dayanmaktadır. Türkiye’de çok sevilen, Ege ve Akdeniz  bölgelerinde hemen hemen her evin bahçesinde ağacı  bulunan bir meyvedir. Limon, en çok yetiştirilen narenciye türleri arasında yer alır.

Limon üretimi, ülkemizde turunçgil üretiminin % 20’sini oluşturur. Her derdin devası  bir vitamin kaynağı olarak görülen meyve, ilaç olarak tercih edilebildiği gibi, bayanlar tarafından güzellik ürünü olarak da kullanılabilir. Meyvenin solunum ve mide hastalıklarına da iyi geldiği düşünülmektedir.

Sarı renkte, oval yapıda, bir ucu kabarık şekildeki limonun görünüşü albenili olduğu kadar aynı zamanda türe özgüdür. Ancak birçok kişi meyveyi güzel dış görüntüsü için değil, ekşi ve asitli suyu için tercih etmektedir. Meyvenin ekşi tadı, dildeki tat sinirlerini uyararak tükürük salgısını arttırmaktadır. Yediğimiz birçok yiyecekte, miktar olarak çok düşük bir oranda da olsa limon asidi bulunur. Şayet bu asit olmasaydı o yiyecekleri tatsız, yavan olarak algılardık. Birkaç damla limon suyu, yediğimiz yiyeceklerden çok farklı tat duyuları almamızı sağlar. Limon suyu veya  kabuğunun varlığı; sebzelerin, et ve tatlıların lezzetine lezzet katmaktadır.

Bütün turunçgil ağaçlarında olduğu gibi limon ağaçları da organik maddece zengin, bol humus içeren, derin, süzek, kumlu – tınlı veya killi – tınlı toprakları severler. Ağacın kökleri toprağın derinliklerine gittiği için oksijen gereksinimi oldukça fazladır. Limon ağacı asla ağır bünyeli topraklarda yetiştirilmemelidir. Limon ağaçlarının yetiştirildiği bölgedeki taban suyunun yüzeyden 1,5 metre aşağıda olması gerekmektedir. Eğer taban suyu daha yüksek bir seviyede ise toprağa drenaj uygulaması yapılmalıdır. Limon ağaçları topraktaki kireç oranına da duyarlı olup optimum toprak pH değeri 5,5 – 6 olmalıdır.

Limon ağacı da  dahil olmak üzere tüm turunçgiller, çok derinlere kadar uzanan köklere sahiptir. Ancak kök bölgesinin % 90’lık bölümü 0 – 90 cm derinlikteki, yüzlek toprak kısmında bulunur. Bu yüzden toprak işlemesi gibi bakım uygulamaları toprak yüzeyinden 10 cm derinliğe kadar inen bölümde gerçekleştirilmeli ve ağacın köklerine zarar vermemeye çok dikkat edilmelidir. Bahçede, ilkbahardan itibaren, yılda dört sefer olmak üzere 15 – 20 gün aralıklarla, çok derine inmeden yüzeysel olarak çapa yapılması yeterli görülür. Bu şekilde yabancı otlarla mücadele devam ettirilir. Buna ek olarak yabancı ot yoğunluğunun önüne geçilemediği durumlarda, herbisit ilaçlar da kullanılabilir.

Birçok turunçgilde olduğu gibi limonun yıllık toplam su ihtiyacı, toprak yapısına, iklim şartlarına ve ağaç büyüme evresine bağlı olarak ortalama 800 – 1.200 mm aralığında değişkenlik gösterir. Sulama periyodu olarak kabul edilen Nisan ortalarından Ekim ayı ortalarına kadar süren 6 aylık zaman diliminde hava şartlarının kurak, sıcak ve yağışsız olduğu dönemlerde bitkilere toplam 600 – 700 mm sulama yapılması önerilir.

Yetersiz sulama yapıldığı taktirde ağaç, köklerini toprakta su aramak için yayar. Büyümesi yavaşlar, ürünlerden elde edilecek verim ve kalitede düşüş gözlenir. Şayet sulamada aşırıya kaçılırsa da buz kez bitki kökleri havasız kalır ve kök çürüklüğü hastalıklarına zemin hazırlanır. Aynı şekilde  meyvelerin verim ve kalitesinde düşüş gözlemlenir. Sulama vaktinin geldiğini anlamak için bitkinin yapraklarına bakılır. Şayet yapraklarda akşam üstü güneş batmadan evvel solgunluk belirtileri yer alıyor ve gece bitki tekrar canlanıyorsa bitkinin suya ihtiyaç duyduğu anlaşılabilir. Ancak öğle vaktinde oluşabilecek geçici solgunluğa aldanıp sulama yapılmamalıdır.

Sürekli yeşil yapraklı olan limon ağacı, topraktan oldukça fazla besin alır. Bu nedenle gübreleme ihtiyacı da yüksek olur. Bitkilerin yaşına, bulundukları çevresel koşullara,  büyüme döneminlerine uygun, yeterli, dengeli ve ekonomik bir gübreleme yapmak amacıyla bütün bu faktörleri göz önüne alarak öncelikle yaprak ve toprak analizleri yaptırılmalıdır. Yapılan analiz sonuçlarına göre uygulanacak azotlu, fosfatlı ve potaslı kompoze gübre oranları tespit edilmelidir.

Bunlara ek olarak bitkiye, toprakta ya da yaprakta eksiklikleri tespit edilen magnezyum, demir, mangan ve çinko da uygulanabilir. Bitkiye mineral gübrelerin dışında, gerekli olduğu durumlarda, 2 – 3 yıl aralıklarla  iyi yanmış çiftlik gübresinin  uygulanması da bitki için oldukça fayda sağlar.

Diğer birçok turunçgil grubu bitkide olduğu gibi bu meyvenin hasat işlemi de sonbaharda başlayıp ilkbahara kadar meyveler tam olgunlaştıkça devam eder. Hasat uygulaması meyvelerin elle tutulup sapı bükülerek koparılması ile veya daha sağlıklı olması açısından meyve sapları keskin bir bıçakla kesilerek yapılabilir. Hasat esnasında dal uçları asla kırılmamalıdır. Meyve toplama işlemi için havanın açık, kuru, güneşli ve ılık olduğu zamanlar tercih edilmelidir. Şayet meyvelerin üzerlerinde çiy ya da kırağı bulunuyorsa bunların kuruması  beklenmelidir.